लेखणी अरुंधतीची

  एकाम्रवन आणि जगन्नाथ -   पुरीच्या जगन्नाथासमोर उभे होतो.   महा प्रचंड गर्दी , सतत दूर दूरहून येणारे लोकांचे लोंढे , मंदिरात पाय ठेवायलाही जागा नाही , उड्या मारून मारून घेतलेले जगन्नाथाचे दर्शन , त्यातही गाभार्‍याचा दरवाजा असा काही अर्धवट उघडलेला किंवा   जास्त करून लावलेला की त्यातून बलराम दिसेल पण कृष्ण दिसूच नये . वाकवाकून दिसला दिसला म्हणत चित्तचोराचं झालेलं दर्शन-- (आपल्या मंदिरांमधे दरवाजे अर्धवट उघडे ठेवायच्या, चारी बाजूंना मोठे दरवाजे असूनही एक छोटासा दिंडी दरवाजा एघडा ठेवायचा, देवाचा दरवाजा किंवा पडदा अचानक चालू बंद करायच्या   मंदिरवाल्यांनी शोधलेल्या प्रथा ह्या चेंगराचेंगरी होण्यास जास्त पोषक आणि स्टँपीडमधेच भक्तांना मोक्ष प्रदान करणार्‍या असतात का?) सगळच जरा मनाला नाराजीकडे झुकवणारं होतं. लांबून लांबून शेकडो बसेस भरभरून आलेल्या गरीब सुदाम्यांच्या आणि सुदामदेवींच्या चेहर्‍यावरील श्रद्धा आणि कृष्ण भेटीचा आनंद पाहून मलाच जरा खजील झाल्यासारखं वाटत होतं. खूप दिवस पुरीच्या जगन्नाथाला जायच जायचं म्हणूनही जाणं राहून जात ह...