लेखणी अरुंधतीची

  इस्त्री - इस्त्री हा माझा जिव्हाळ्याचा विषय. झाडांना पाणी घातलं की, डगळे टाकलेली, माना टाकलेली, मलूल झालेली झाडं हळु हळु ताठ होताना पहायला जे आंतरिक सुख मिळतं तेच सुख सुरकुत्या पडलेल्या दमटसर जुन्या वा नवीन कपड्यांना इस्त्री करून त्यंच्यावर पसरलेल्या वृद्धत्वाच्या सुरकुत्या घालवून परत एकदा कडक, ताठ बनवून त्यांना तारुण्यावस्था प्राप्त करून देण्याने लाभते. एकाचा ओलावा राखून तर दुसर्‍याचा घालवून त्यांना नवसंजीवनी देण्याच्या क्रिया विरुद्ध वाटल्या तरी सारख्याच चैतन्यदायी व कृपाळू असतात. माझ्या लहानपणी आत्तासारख्या smart इस्त्र्या नसत. आज्जी जशी चूलीतल्या लाकडावर वा कोळशांवर तिचं काम चालवत असे त्याप्रमाणे अवजड लोखंडी इस्त्र्या कोळशावरच काम करत. हे अग्नीतत्त्व जागृत करण्याचं काम कोणा वडील नात्याकडे असे. इस्त्रीत कोळसे घालून त्यावर किंचित रॉकेल घालून वा शेगडीतला निखारा इतर कोळशांवर ठेऊन कोळसे रसरशीत पेटले की तिचं वरचं झाकण लावून ते लॉक केलं जाई. ह्या झाकणाच्या वरच्या बाजूस इस्त्री धरायचं लाकडी हँडल असे. काही काळाने तेही तापून गरम होई. मग त्याला एखादं फडकं गुंडाळून इस्त्री केली जाई. ...

  कमितकमी- ‘‘ मैं ने कौनसा ड्रेस या साडी कब पहनी थी , ये तो मैं डायरी में लिखकर रखती हूँ। जिससे वो कभी रिपीट नहीं होती हैं... ’’ ... ‘‘ मुझे हर एक साडी के लिये मॅचिंग ज्वुलरी , जुते और पर्स चाहिए ही! उसके बिना मैं वो कभी पहनती नहीं हूँ..! ’’ वेगवेगळ्या पार्ट्यांमधून ऐकू येणारे हे संवाद अवाक् करणारे असतात.   हे सगळे ऐकल्यावर अमेरिकन राजकारणी आणि वकील फ्रँक क्लार्क यांचे म्हणणे आठवल्याशिवाय राहत नाही. क्लार्क म्हणतात , ‘ ज्या गोष्टींचा आनंद घेण्यासाठीही वेळ नाही , अशा गोष्टी विकत घेण्यासाठी कमाई करण्याचा उन्मत्त प्रयत्न आजचा आधुनिक माणूस करताना दिसतो. ’ आपल्या आजूबाजूला एक नजर टाकल्यावर क्लार्क यांचे म्हणणे पटल्याशिवाय राहत नाही. प्रत्येक गोष्टीचा हव्यास आजच्या माणसाला असलेला पाहायला मिळतो. वास्तवात , ‘ हव्यास आणि आता बास ’ हे एका रेषेचे दोन टोकांचे बिंदू आहेत. आपल्या रोजच्या गरजेनुसार या दोन बिंदूंदरम्यान आपण “ कमितकमी ” हा सुवर्णबिंदू किती अंतरावर स्थिर ठेवायचा , तो प्रत्येकाच्या आवड , निवड आणि निकड ह्याचा प्रश्न आहे. ... ‘‘ अरे ये तो बता दो की , अगली पार्ट...